خلاصه

هستی

تو دفترم سرگرم مطالعهٔ پرونده‌ها بودم؛ تقه‌ای به در خورد و منشی‌ام -خانم یوسفی- وارد شد؛ -قربان! جناب سرهنگ فرمودند هر کاری دستتونه بذارید کنار و سریع تشریف ببرید دفترشون. تعجب کردم، رئیس این وقت صبح با من چیکار می‌تونه داشته باشه که گفته هرکاری دستمه بذارمش کنار و سریع به دفترش برم؛ پرونده‌ها رو همون طوری روی میز گذاشتم وکیفمو برداشتم؛ به طرف اتاق رئیس رفتم. - سلام جناب سرهنگ! با من امری داشتید؟ -. بله سروان! کار مهمی باهات دارم؛ بشین. وقتی روی صندلی نشستم چند لحظه سکوت بینمون برقرار شد به چهرهٔ رئیس نگاه کردم که متفکرانه سرشو پایین انداخته بود و داشت پرونده‌ای رو ورق می‌زد، منتظر موندم تا اینکه رئیس شروع به صحبت کرد..